Zeventig jaar vrede
De meimaand begint in Nederland traditioneel met herdenken en vieren.
Zelf ben ik ‘van na de oorlog’, maar mijn ouders vertelden me vaak hoe het was tijdens de Tweede Wereldoorlog. Die ligt inmiddels maar liefst zeventig jaar achter ons, maar is voor velen nog niet voorbij. Over niet al te lange tijd zullen er geen mensen meer in leven zijn die WOII zelf nog hebben meegemaakt. Hun verhalen moeten door de volgende generaties worden doorgegeven, zodat de jeugd van nu betrokken blijft en beseft waarom het zo belangrijk is te herdenken en de vrijheid te vieren.
Zelf mocht ik rond de herdenking enkele kransen leggen namens de provincie. Op 2 mei op Fort De Bilt, waar tijdens de oorlog 140 verzetsstrijders zijn gefusilleerd, en op 4 mei ’s ochtends bij het monument op de Vliegbasis Soesterberg, waar de sinds 10 mei 1940 bij oorlogshandelingen gevallen luchtvaartmilitairen werden herdacht. Op maandagavond 4 mei was de kranslegging bij de mooie en waardige herdenkingsplechtigheid op het Militaire Ereveld Grebbeberg/Rhenen. Hierbij waren aanwezig HKH Prinses Margriet, prof. mr. Pieter van Vollenhoven, Prins Pieter-Christiaan en heel veel andere mensen. En afgelopen zaterdag 9 mei legde ik nog een krans, bij de indrukwekkende herdenking op het Russisch Ereveld in Leusden. Tijdens al deze bijeenkomsten werd me duidelijk dat de oorlog voor veel mensen niet ‘zeventig jaar geleden’ is, maar nog heel actueel.
Schokkend vind ik het verhaal over de ‘vergeten slachtoffers’. In het gemeentehuis van Zeist woonde ik een bijeenkomst bij over het lot van niet-Joodse psychiatrische patiënten die, onder de Duitse bezetting, in de Willem Arnzt Hoeve onder onduidelijke omstandigheden zijn overleden. Het is onbegrijpelijk dat het bijna zeventig jaar heeft geduurd voor hier aandacht voor is en dat dit zo lang vrijwel onbesproken is gebleven.
Het Nationaal Comité 4 en 5 mei ‘geeft richting aan denken, vieren en herinneren’. Vorige week werd bekend dat Gerdi Verbeet, een goede bekende van mij, de nieuwe voorzitter van dit comité wordt. Ik wens haar succes toe met deze prachtige taak.
Zij zal overigens op 26 november in Utrecht de derde Paushuizelezing voor ons verzorgen. Daarover later dit jaar meer.

Commissaris van Beek

In deze blog informeer ik u geregeld over mijn werkzaamheden voor onze provincie en over bijzondere momenten in mijn werk.