De grondwaterstand heeft een belangrijke invloed op bodemdaling. Bodemdaling in begroeide terreinen wordt vooral veroorzaakt door oxidatie van het veen, die toeneemt bij lagere grondwaterstanden. Door oxidatie komt het broeikasgas CO2 vrij, wat bijdraagt aan de klimaatverandering. Op (langere) termijn tast bodemdaling de landschappelijke kwaliteiten van het veenweidegebied aan.
Onder bouwwerken en infrastructuur wordt bodemdaling vooral veroorzaakt door zogenaamde “zetting”. Onder het gewicht van ophoogzand en bestrating wordt het veen ingedrukt. Dat leidt tot het wegzakken van infrastructuur. Dit brengt herstelkosten met zich mee.
De provincie wil de bodemdaling zo veel mogelijk afremmen. Dat heeft ze vastgelegd in verschillende strategische plannen zoals het Bodem, Water en Milieuplan en de Provinciale Ruimtelijke Structuurvisie. Het tegengaan van bodemdaling is een complex probleem omdat het raakvlakken heeft met vele beleidsvelden en (tegengestelde) belangen. De vraag is hoe richten we het veenweidegebied in en welke maatregelen zijn daarbij nodig? Bodemdaling benaderen we steeds meer als een integraal vraagstuk dat meespeelt in discussies rondom de verduurzaming van de landbouw, natuur en water opgaven (internationale verplichtingen Natura2000 en KRW), energietransitie, leefbaarheid kleine kernen en het terugdringen van CO2 emissies.
De aanpak doen we samen met onze gebiedspartners zoals de waterschappen, gemeenten, agrariërs, maatschappelijke organisaties en kennisinstellingen. Het belangrijkste en tevens moeilijkste aspect is dat het vooral uit het gebied zelf moet komen. De tijd dat de overheden van alles kunnen en willen opleggen is voorbij.
